ពរពីឪពុក
ក្នុងពួកជំនុំរបស់ខ្ញុំ មានសមាជិកខ្លះមានទំនាក់ទំនងល្អក់កករជាមួយឪពុករបស់ខ្លួន។ ថ្មីៗនេះ ពួកគេបានសុំឲ្យខ្ញុំដើរតួជាឪពុកដែលមានក្តីស្រឡាញ់ ជំនួសឪពុករបស់ពួកគេ ហើយអធិស្ឋានសូមព្រះពរសម្រាប់ពួកគេ។ ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានសូមព្រះពរ សម្រាប់ពួកគេ ដោយលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យអត់ទោស ឲ្យឪពុកដែលអាចធ្វើឲ្យកូនខ្លួនឈឺចាប់ ដោយមានការរំពឹងខ្ពស់ពេក ចំពោះកូនខ្លួនឯង ឬមិនសូវយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះកូន ឬមិនបាននៅក្បែរ ថ្នាក់ថ្នម និងលើកទឹកចិត្តកូន។ ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានទូលសូម ឲ្យឪពុករបស់ពួកគេផ្តល់ឲ្យនូវក្តីអំណរ ការសរសើរ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏បរិបូរចំពោះពួកគេផងដែរ។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំអធិស្ឋានសូមព្រះពរសម្រាប់ពួកគេ ខ្ញុំក៏បានស្រក់ទឹកភ្នែក។ ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំក៏នៅតែត្រូវការអ្នកដទៃអធិស្ឋានសូមព្រះពរសម្រាប់ខ្ញុំ ហើយកូនៗរបស់ខ្ញុំក៏ត្រូវការខ្ញុំអធិស្ឋានសូមព្រះពរសម្រាប់ពួកគេផងដែរ។
ព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងម្តងហើយម្តងទៀតថា ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាឪពុករបស់យើង ហើយសេចក្តីពិតនេះបានកែប្រែទស្សនៈខុសឆ្គង ដែលយើងមានចំពោះឪពុកទាំងឡាយ។ ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតាដ៏អស់កល្បនៃយើង បានប្រទានសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ឥតខ្ចោះ មកយើងរាល់គ្នា ដោយឥតសំចៃ ដោយធ្វើឲ្យយើងក្លាយជា “កូនព្រះអង្គ”(១យ៉ូហាន ៣:១)។ អត្តសញ្ញាណរបស់យើង ជាកូនរបស់ព្រះ បានជួយឲ្យយើងឈរយ៉ាងមាំមួន នៅក្នុងលោកិយ ដែលមានភាពមិនច្បាស់លាស់ និងពេញដោយការភ័យខ្លាច។ សាវ័កយ៉ូហានបានមានប្រសាសន៍ថា “យើងរាល់គ្នាជាកូនព្រះហើយ តែដែលយើងរាល់គ្នានឹងបានទៅជាយ៉ាងណាទៀត នោះមិនទាន់សំដែងមកនៅឡើយ”(ខ.២)។ យើងជួបបញ្ហាប្រឈមជាច្រើនក្នុងជីវិត តែយើងពិតជាអាចពឹងផ្អែកព្រះវរបិតានៃយើង ដែលស្រឡាញ់ និងផ្គត់ផ្គង់យើងជារៀងរហូត។ ព្រះទ្រង់បានមានបន្ទូលតាមរយៈកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូហានថា “កាលណាទ្រង់លេចមក នោះយើងនឹងបានដូចជាទ្រង់ ដ្បិតដែលទ្រង់យ៉ាងណា នោះយើងនឹងឃើញទ្រង់យ៉ាងនោះឯង”(ខ.២)។
ក្នុងពេលដែលមានការថប់បារម្ភ របួស និងបរាជ័យ ព្រះ…
អំណររបស់អ្នកឲ្យអំណោយ
នៅសហរដ្ឋអាមេរិក តុក្កតាអេលម៉ូ តុក្កតាកុមារស្ពៃក្តោប និងតុក្កតាហ្វឺប៊ី ស្ថិតក្នុងចំណោមអំណោយទាំង២០ ដែលពេញនិយមបំផុត នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែល។ តុក្កតាទំាងនេះសុទ្ធតែបាននាំមកនូវភាពសប្បាយរីករាយយ៉ាងខ្លាំង ដល់កុមារាកុមារីទាំងឡាយ នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែល។
យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែមានចិត្តសប្បាយរីករាយ នៅក្នុងការឲ្យអំណោយ នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែល ប៉ុន្តែ ភាពសប្បាយរីករាយនេះ មិនអាចប្រៀបផ្ទឹមនឹងក្តីអំណរដែលព្រះទ្រង់មាន នៅក្នុងការប្រទានអំណោយដំបូងបំផុត នៅថ្ងៃណូអែលឡើយ។ អំណោយរបស់ទ្រង់ គឺជាបុត្រតូចមួយអង្គ ដែលបានប្រសូត្រនៅភូមិបេថ្លេហិម ដោយផ្ទុំក្នុងស្នូក ក្នុងក្រោលសត្វ(លូកា ២:៧)។
ព្រះអង្គបានប្រសូត្រនៅកន្លែងតូចទៀប តែពួកទេវតាប្រកាសអំពីការយាងមកប្រសូត្ររបស់ព្រះអង្គថា “កុំខ្លាចអី មើល ខ្ញុំមកប្រាប់ដំណឹងល្អដល់អ្នករាល់គ្នា ពីសេចក្តីអំណរយ៉ាងអស្ចារ្យ ដែលសំរាប់បណ្តាជនទាំងអស់គ្នា ដ្បិតនៅថ្ងៃនេះ មានព្រះអង្គសង្គ្រោះ១អង្គ ប្រសូតដល់អ្នករាល់គ្នានៅក្រុងហ្លួងដាវីឌ គឺជាព្រះគ្រីស្ទដ៏ជាព្រះអម្ចាស់”(ខ.១០-១១)។ បន្ទាប់ពីទេវតាបានប្រកាស់ដំណឹងដ៏អស្ចារ្យនេះហើយ នោះស្រាប់តែមានពួកពលបរិវារកកកុញពីស្ថានសួគ៌ មកនៅជាមួយនឹងទេវតានោះ ក៏ពោលសរសើរដល់ព្រះថា “សួស្តីដល់ព្រះនៅស្ថានដ៏ខ្ពស់បំផុត ហើយសេចក្តីសុខសាន្តនៅផែនដី នៅកណ្តាលមនុស្ស ដែលជាទីគាប់ព្រះហឫទ័យដល់ទ្រង់”(ខ.១៣-១៤)។
នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែលឆ្នាំនេះ សូមអរសប្បាយនៅក្នុងការឲ្យអំណោយ ដល់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់អ្នក តែសូមកុំភ្លេចមូលហេតុដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានអំណោយដ៏អស្ចារ្យបំផុតមកមនុស្សជាតិ គឺដោយសារព្រះអង្គបានស្រឡាញ់យើងខ្លាំងណាស់ បានជាព្រះអង្គប្រទានព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ ដើម្បីសង្រ្គោះយើងឲ្យរួចពីបាប។ យើងឲ្យអំណោយ គឺដោយសារព្រះអង្គបានប្រទានព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គមកយើងរាល់គ្នា។ សូមយើងថ្វាយបង្គំព្រះអង្គ ដោយចិត្តដែលអរព្រះគុណ។—REMI OYEDELE
សូមប្រើ app នំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ ជាភាសាខ្មែរ
សូមអានអត្ថបទនំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ តាមរយៈ app នំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ ជាភាសាខ្មែរ។ លោកអ្នកអាចទាញយក និងប្រើប្រាស់ ដោយឥតគិតថ្លៃ។
Start every day refreshed with the Our Daily Bread app in Khmer!
Download it FREE today:
Google Play: bit.ly/ODBAppGooglePlay
iTunes: bit.ly/ODBAppITunes
បន្ទាប់ពីបានដំឡើងហើយ លោកអ្នកអាចចូលទៅក្នុង setting ដើម្បីផ្លាស់ប្តូរភាសា ទៅជាភាសាខ្មែរ។ សូមព្រះប្រទានពរ
បរាជ័យមិនមែនជាជម្រើសឡើយ
អ្នកស្រីស៊ូសាន ប៊ី អ៊ែនថូនី(Susan B. Anthony ឆ្នាំ ១៨២០ ដល់ ១៩០៦) មានឈ្មោះល្បីល្បាញ ដោយសារគាត់មានជំហរដ៏រឹងមាំ នៅក្នុងការទាមទាសិទ្ធិស្រ្តី នៅសហរដ្ឋអាមេរិក។ គាត់បានប្រកាស់ថា “ចលនាទាមទាសិទ្ធិស្រ្តីមិនអាចបរាជ័យឡើយ”។ គាត់បានទទួលរងការរិះគន់ជាប្រចាំ ហើយក្រោយមកក៏ត្រូវគេចាប់ខ្លួន ហើយកាត់ទោស ពីបទបោះឆ្នោតដោយខុសច្បាប់។ តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់បានប្តេជ្ញាចិត្តថា គាត់នឹងមិនបញ្ឈប់ការទាមទាឲ្យស្រ្តីមានសិទ្ធិបោះឆ្នោត ដោយជឿថា ចលនារបស់គាត់ ជាបុព្វហេតុដ៏យុត្តិធម៌។ គាត់មិនបានឃើញផលផ្លែនៃចលនារបស់គាត់ មុនពេលគាត់ស្លាប់ឡើយ តែការប្រកាស់របស់គាត់ គឺបានក្លាយជាការពិត។ នៅឆ្នាំ១៩២០ សហរដ្ឋអាមេរិកក៏បានកែរដ្ឋធម្មនុញ្ញ ដើម្បីឲ្យស្រ្តីមានសិទ្ធិបោះឆ្នោត។
បរាជ័យក៏មិនមែនជាជម្រើសរបស់លោកនេហេមាដែរ ព្រោះគាត់មានជំនួយដ៏មានចេស្តា ពីព្រះជាម្ចាស់។ បន្ទាប់ពីគាត់បានអធិស្ឋានសូមព្រះពរសម្រាប់ការជួលជុលកំផែងក្រុងយេរូសាឡិមហើយ គាត់និងអ្នកដែលបានត្រឡប់ពីការនិរទេសនៅចក្រភពបាប៊ីឡូន ក៏បាននាំគ្នាចាប់ផ្តើមការជួសជុលនេះ។ ពួកគេត្រូវការកំផែងក្រុង ដើម្បីការពារប្រជាជនពីការវាយប្រហាររបស់សត្រូវ។ ប៉ុន្តែ កិច្ចការជួសជុលកំផែងក្រុងនេះបានជួបការប្រឆាំង តាមរូបភាពនៃការបោកបញ្ឆោត និងការគំរាមកំហែង។ លោកនេហេមាមិនបណ្តោយឲ្យការប្រឆាំងនេះ រារាំងកិច្ចការរបស់គាត់ឡើយ។ គាត់ក៏បានប្រាប់អ្នកប្រឆាំងទាំងនោះថា “ខ្ញុំកំពុងតែធ្វើការមួយយ៉ាងធំ”(នេហេមា ៦:៣)។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានអធិស្ឋានសូមឲ្យព្រះជាម្ចាស់ ចម្រើនកម្លាំងដៃរបស់គាត់(ខ.៩)។ ដោយសារការស៊ូទ្រាំនេះ ការងារជួសជុលកំផែងក្រុងយេរូសាឡិម ក៏បានបញ្ចប់ដោយជោគជ័យ(ខ.១៥)។
ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានកម្លាំង ឲ្យលោកនេហេមា ស៊ូទ្រាំ នៅចំពោះមុខនៃការប្រឆាំងរបស់សត្រូវ។ តើមានកិច្ចការណាមួយ…
កត់ជាប់នៅក្នុងចិត្ត
ក្នុងការងាររបស់ខ្ញុំជាសាស្រ្តាចារ្យ ជាញឹកញាប់ មាននិសិ្សតជាច្រើនបានសុំឲ្យខ្ញុំសរសេរសំបុត្របញ្ចាក់ឲ្យពួកគេ សម្រាប់មុខតំណែងជាអ្នកដឹកនាំ សម្រាប់កម្មវិធីសិក្សានៅបរទេស សម្រាប់ការចូលរៀនថ្នាក់ឧត្តមសិក្សាជាន់ខ្ពស់ និងសម្រាប់ការដាក់ពាក្យសុំធ្វើការជាដើម។ នៅក្នុងសំបុត្រនីមួយៗ ខ្ញុំមានឱកាសនិយាយសរសើរ អំពីចរិយាសម្បត្តិ និងសមត្ថភាពរបស់និសិ្សតម្នាក់ៗ។
នៅសម័យពួកជំនុំដំបូង កាលគ្រីស្ទបរិស័ទធ្វើដំណើរពីតំបន់មួយទៅតំបន់មួយទៀត ជាញឹកញាប់ ពួកគេក៏ត្រូវការសំបុត្របញ្ជាក់ ពីព្រះវិហាររបស់ពួកគេផងដែរ សម្រាប់ដាក់ជាប់តាមខ្លួន។ សំបុត្រប្រភេទនេះបានជួយឲ្យពួកគេទទួលការស្វាគមន៍យ៉ាងកក់ក្តៅ ពីបងប្អូនរួមជំនឿ។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សាវ័កប៉ុលមិនត្រូវការសំបុត្របញ្ជាក់ នៅក្នុងការធ្វើដំណើរ ទៅចែកចាយព្រះបន្ទូល ក្នុងព្រះវិហារ នៅទីក្រុងកូរិនថូសឡើយ ព្រោះគេស្គាល់គាត់ហើយ។ ក្នុងសំបុត្រទីពីរ ដែលគាត់បានសរសេរផ្ញើពួកជំនុំនេះ គាត់បានសរសេរថា គាត់បានផ្សាយដំណឹងល្អ ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ គឺមិនមែនដើម្បីផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ(២កូរិនថូស ២:១៧)។ ប៉ុន្តែ ត្រង់ចំណុចនេះ តើអ្នកអានសំបុត្ររបស់គាត់គិតថា គាត់កំពុងតែសរសេរសំបុត្របញ្ជាក់ដើម្បីការពារខ្លួនឬ?
គាត់ប្រាប់ពួកគេថា គាត់មិនត្រូវការសំបុត្រប្រភេទនេះឡើយ ព្រោះពួកជំនុំ នៅទីក្រុងកូរិនថូស គឺប្រៀបបាននឹងសំបុត្របញ្ជាក់ទៅហើយ។ ព្រះរាជកិច្ចដែលព្រះគ្រីស្ទបានធ្វើក្នុងជីវិតពួកគេ គឺជាប្រៀបដូចជា សំបុត្រព្រះគ្រីស្ទ “មិនមែនសរសេរនឹងទឹកខ្មៅទេ គឺនឹងព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ ក៏មិនមែនលើបន្ទះថ្មដែរ គឺក្នុងចិត្តខាងសាច់ឈាមវិញ”(៣:៣)។ ជីវិតផ្លាស់ប្រែរបស់ពួកគេបានធ្វើបន្ទាល់ចំពោះដំណឹងល្អដ៏ពិត ដែលសាវ័កប៉ុលបានផ្សាយដល់ពួកគេ និយាយរួម ជីវិតផ្លាស់ប្រែរបស់ពួកគេជាសំបុត្រ “ដែលមនុស្សទាំងអស់ក៏ដឹង ហើយអានមើលដែរ”(៣:២)។ ពេលណាយើងដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ជីវិតរបស់យើងក៏នឹងក្លាយជាសំបុត្រ ដែលថ្លែងអំពីសេចក្តីល្អនៃដំណឹងល្អផងដែរ។ —AMY PETERSON
ការដើរក្នុងព្រះវត្តមានព្រះ
នៅក្នុងសៀវភៅដែលលោកស៊ីអេស លូអ៊ីស(C.S. Lewis)បាននិពន្ធ មានចំណងជើងថា មូលដ្ឋានគ្រឹះនៃជំនឿគ្រីស្ទបរិស័ទ គាត់បានសរសេរថា “ព្រះជាម្ចាស់មិនស្ថិតនៅក្រោមអំណាចនៃពេលវេលាឡើយ។ ព្រះជន្មរស់ទ្រង់ មិនមានពេលវេលាកំណត់ ដែលបន្តពីពេលមួយទៅពេលមួយទៀត … ហើយពេលវេលាទាំងអស់ ចាប់តាំងពីដើមកំណើតពិភពលោក គឺសុទ្ធតែជាពេលបច្ចុប្បន្នរបស់ព្រះអង្គទំាងអស់”។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មនុស្សមិនអាចគេចផុតពីអំណាចនៃពេលវេលាបានឡើយ។ ជាញឹកញាប់ រដូវកាលនៃការរង់ចាំរបស់មនុស្ស ហាក់ដូចជាមិនចេះចប់មិនចេះហើយ។ ប៉ុន្តែ ពេលណាយើងរៀនទុកចិត្តព្រះ ដែលជាអ្នកបង្កើតពេលវេលាដ៏អស់កល្បជានិច្ច យើងអាចទទួលស្គាល់ការពិត ដែលថា ជីវិតដ៏ផុយស្រួយរបស់យើង បាននៅជាប់ក្នុងព្រះហស្តព្រះអង្គ ដោយសុវត្ថិភាព។
អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងបានពោលទំនួញ នៅក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១០២ ដោយទទួលស្គាល់ថា “អស់ទាំងថ្ងៃអាយុនៃទូលបង្គំ ដូចជាស្រមោលដែលជ្រេទៅ ហើយទូលបង្គំក្រៀមទៅដូចជាស្មៅ។ ប៉ុន្តែ ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ ទ្រង់នឹងគង់សោយរាជ្យ
នៅអស់កល្បជានិច្ច ហើយនឹងមានសេចក្តីនឹកចាំពីទ្រង់ នៅអស់ទាំងដំណមនុស្សតទៅ”(ខ.១១-១២)។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរនេះ មានការនឿយលំបាក ដោយសារទុក្ខវេទនា បានជាគាត់ប្រកាស់ថា ព្រះជាម្ចាស់គង់នៅលើបល្ល័ង្កជារៀងរហូត (ខ.១២)។ គាត់ក៏បានបញ្ជាក់ផងដែរថា ព្រះអង្គបានសម្តែងព្រះចេស្តា និងសេចក្តីអាណឹតដ៏ស្ថិតស្ថេរ ចំពោះគាត់ លើសពីការរំពឹងគិតរបស់គាត់(ខ.១៣-១៨)។ សូម្បីតែនៅពេលដែលគាត់មានការអស់សង្ឃឹម(ខ.១៩-២៤) គាត់បានផ្តោតទៅលើព្រះចេស្តាព្រះ ដែលជាព្រះអាទិករ(ខ.២៥)។ របស់ទំាងឡាយដែលព្រះអង្គបង្កើតនឹងវិនាសទៅ តែព្រះអង្គនឹងស្ថិតស្ថេរនៅអស់កល្បជានិច្ច(ខ.២៦-២៧)។
នៅពេលដែលពេលវេលាហាក់ដូចជានៅត្រឹងមួយកន្លែង ឬអូសបន្លាយយូរ យើងប្រហែលជាងាយនឹងចោទប្រកាន់ព្រះជាម្ចាស់ថា ព្រះអង្គមានភាពយឺតយ៉ាវ…
ព្រះអង្គជ្រាបថា យើងកំពុងជួបបញ្ហាអ្វី
ពេលខ្ញុំកំពុងចូលទៅក្នុងឡានរបស់ខ្ញុំ ពន្លឺផ្លេកៗបានទាក់ភ្នែករបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏បានងាកមើលវា ហើយក៏បានឃើញដែកគោលមួយ នៅជាប់នឹងចំហៀងកង់ខាងក្រោយឡានរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំប្រឹងផ្ទៀងត្រចៀកស្តាប់ ក្រែងលោបានឮសម្លេងខ្យល់បាញ់ចេញពីក្នុងកង់ឡានដូចសម្លេងហួច។ តែអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលដែកគោលនោះបានជាប់នៅក្នុងកង់នោះណែនល្អ គឺមិនបានធ្វើឲ្យកង់នោះធូរអស់ខ្យល់ទេ។
ពេលខ្ញុំបើកឡានទៅកន្លែងលក់កង់ឡាន ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើដែកគោលនោះ បានជាប់នឹងកង់ឡានខ្ញុំ យូរប៉ុណ្ណាហើយ? តើប៉ុន្មានថ្ងៃ? ប៉ុន្មានសប្តាហ៍ហើយ? តើព្រះជាម្ចាស់បានការពារខ្ញុំ ឲ្យរួចពីការគម្រាមកំហែង ដែលខ្ញុំមិនបានដឹង តាំងពីពេលណា?
ជួនកាល យើងរស់នៅ ដោយយល់ច្រឡំថា យើងអាចគ្រប់គ្រងស្ថានភាពរបស់យើង។ ប៉ុន្តែ ដែកគោលដែលជាប់កង់ឡាននោះ បានរំឭកខ្ញុំថា យើងមិនអាចគ្រប់គ្រងស្ថានភាពរបស់យើងឡើយ។
ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងមានអារម្មណ៍ថា ជីវិតយើងកំពុងបាត់បង់ម្ចាស់ការ មិននឹងនរ យើងអាចពឹងផ្អែកលើព្រះជាម្ចាស់ ដ្បិតយើងអាចទុកចិត្តព្រះអង្គបាន។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១៨ ស្តេចដាវីឌបានសរសើរដំកើងព្រះ សម្រាប់ការថែរក្សារបស់ព្រះអង្គ (ខ.៣៤-៣៥)។ ស្តេចដាវីឌបានសារភាពថា “គឺជាព្រះដែលក្រវាត់ទូលបង្គំដោយកំឡាំង … ទ្រង់បានធ្វើឲ្យជំហានទូលបង្គំបានទូលាយចេញទៅ ហើយជើងទូលបង្គំមិនបានរឥលភ្លាត់ឡើយ”(ខ.៣២,៣៦)។ ក្នុងបទកំណាព្យសរសើរដំកើងនេះ ស្តេចដាវីឌបានសរសើរព្រះវត្តមានរបស់ព្រះអម្ចាស់ ដែលបានជួយទ្រទ្រង់ជីវិតរបស់ទ្រង់(ខ.៣៥)។
សម្រាប់ខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់ ខ្ញុំមិនមានចិត្តក្លាហានដើរចូលទីលានប្រយុទ្ធដូចស្តេចដាវីឌឡើយ ព្រោះខ្ញុំមិនចូលចិត្តការប្រឈមមុខនឹងគ្រោះថ្នាក់ឡើយ។ តែជីវិតរបស់ខ្ញុំនៅតែជួបភាពវឹកវរជាញឹកញាប់។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំអាចសម្រាក ដោយដឹងថា ព្រះអង្គតែងតែគង់នៅជាមួយខ្ញុំជានិច្ច ទោះជីវិតខ្ញុំនៅតែជួបបញ្ហា នៅលើផែនដីនេះយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ព្រះអង្គជ្រាបថា ខ្ញុំនឹងទៅកន្លែងណា ហើយខ្ញុំនឹងជួបប្រទះអ្វីខ្លះ។…
តម្លៃដ៏ពិតរបស់អ្នក
ព្រះជាម្ចាស់យល់ចិត្តយើង។ ព្រះអង្គបានឃ្វាលជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ប៉ុន្តែ ពេលដែលទ្រង់សួរពួកគេថា តើទ្រង់មានតម្លៃប៉ុណ្ណា សម្រាប់ពួកគេ ពួកគេក៏បានបង់ “ប្រាក់៣០ដួង សម្រាប់ជាឈ្នួល” ដែលទ្រង់ឃ្វាលពួកគេ(សាការី ១១:១២)។ នេះជាថ្លៃឈ្នួលសម្រាប់ទាសករម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ គឺថ្លៃឈ្នួលដែលចៅហ្វាយត្រូវបង់ឲ្យ ក្នុងករណីដែលទាសករណាម្នាក់បានបាត់បង់ជីវិត ជាយថាហេតុ(និក្ខមនំ ២១:៣២)។ ការឲ្យតម្លៃដ៏តិចបំផុតនេះ ដល់ព្រះជាម្ចាស់ គឺការប្រមាថព្រះអង្គ។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានចម្អកឲ្យពួកគេថា “វាជាដំឡៃយ៉ាងល្អ ដែលគេបានកាត់ថ្លៃដល់ខ្ញុំ”(សាការី ១១:១៣)។ ព្រះអង្គក៏បានឲ្យលោកសាការីបោះប្រាក់នោះ ឲ្យទៅជាងស្មូនវិញ។
ព្រះយេស៊ូវក៏យល់អំពីបញ្ហានេះដែរ។ ព្រះអង្គមិនគ្រាន់តែត្រូវមិត្តសំឡាញ់ក្បត់ឡើយ តែគេថែមទាំងមានចិត្តស្អប់ខ្ពើមព្រះអង្គទៀតផង។ ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាយូដា បានស្អប់ខ្ពើមព្រះយេស៊ូវ បានជាពួកគេឲ្យប្រាក់យូដាសតែ៣០ស្លឹង គឺតម្លៃខ្លួនទាបបំផុតសម្រាប់មនុស្សម្នាក់ ហើយគាត់ក៏បានទទួលប្រាក់នោះ(ម៉ាថាយ ២៦:១៤-១៥ ២៧:៩)។ យូដាសមិនសូវឲ្យតម្លៃព្រះយេស៊ូវទេ បានជាគាត់ក្បត់ព្រះអង្គ ដើម្បីប្រាក់ដែលស្ទើរតែគ្មានតម្លៃទាល់តែសោះ។
បើមនុស្សមិនឲ្យតម្លៃព្រះយេស៊ូវទៅហើយ នោះចូរកុំភ្ញាក់ផ្អើលឡើយ បើសិនជាពួកគេមិនឲ្យតម្លៃអ្នក។ តម្លៃរបស់អ្នកគឺមិនស្រេចទៅលើពួកគេជាអ្នកឲ្យនោះទេ។ អ្វីដែលពួកគេនិយាយ ឬគិត គឺមិនសំខាន់សោះឡើយ។ អ្វីដែលព្រះមានបន្ទូលអំពីអ្នក ទើបសំខាន់។ ព្រះអង្គបានរាប់អ្នកជាមនុស្ស ដែលសក្តិសមនឹងឲ្យព្រះអង្គស្លាប់ជំនួស។—MIKE WITTMER
ទឹកដែលនាំមកនូវក្តីសង្ឃឹម
ការងារដែលលោកថម(Tom) និងលោកម៉ាក(Mark)បានធ្វើថ្វាយព្រះ បាននំាឲ្យជីវិតមនុស្សជាច្រើនមានភាពស្រស់ថ្លាឡើង។ យើងអាចដឹងច្បាស់ អំពីការងាររបស់ពួកគេ តាមរយៈវីដេអូមួយ ដែលពួកគេបានចែករំលែក ដែលនិយាយអំពីក្មេងៗមួយក្រុម កំពុងតែសើច និងរាំយ៉ាងសប្បាយរីករាយ នៅក្រោមទឹកផ្កាឈូកបាញ់ចេញមក នៅក្នុងទីធ្លាមួយ ដោយមិនបានផ្លាស់សំលៀកបំពាក់សម្រាប់ងូតទឹក។ វាជាលើកទីមួយហើយ ដែលពួកគេបានងួតទឹកផ្កាឈូក។ បុរសទាំងពីរនាក់នេះបានធ្វើការជាមួយព្រះវិហារក្នុងតំបន់ ដើម្បីដំឡើងប្រព័ន្ធចម្រោះទឹក នៅតាមអណ្តូងទំាងឡាយ ក្នុងប្រទេសហៃទី ដោយបានជួយសម្រួល និងពន្យាជីវិតរបស់ប្រជាជននៅទីនោះ ដោយប្រព័ន្ធចម្រោះទឹកនេះបានជួយបង្ការជម្ងឺជាច្រើន ដែលកើតឡើងពីទឹកកខ្វក់។ ប្រព័ន្ធទឹកស្អាតនេះ បានជួយឲ្យប្រជាជនក្នុងតំបន់ មានក្តីសង្ឃឹម សម្រាប់ពេលអនាគត។
ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលអំពី “ទឹកដ៏រស់” ក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូហាន ជំពូក៤ ដើម្បីត្រាស់ហៅយើង ឲ្យចូលមករកប្រភពនៃភាពស្រស់ថ្លា ដែលមិនចេះរីងស្ងួត។ មានពេលមួយ ទ្រង់បានសុំទឹកពីស្រ្តីសាសន៍សាំម៉ារីម្នាក់ ដើម្បីបំបាត់ការស្រេកទឹក(ខ.៤-៨)។ ការស្នើរសុំនោះ ក៏បាននាំឲ្យមានការសន្ទនាដ៏មានន័យមួយ ដែលក្នុងនោះ ទ្រង់បានប្រទាន “ទឹកដ៏រស់” ដល់ស្រ្តីនោះ(ខ.៩-១៥) គឺជាទឹកដែលនឹងក្លាយជាប្រភពនៃជីវិត និងក្តីសង្ឃឹម ដល់មនុស្សម្នាក់ៗ ដូចជារន្ធទឹកដែលផុសឡើងដល់ទៅបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច(ខ.១៤)។
ក្រោយមក កណ្ឌគម្ពីរយ៉ូហានបានចែងជាបន្ថែមទៀត អំពីទឹកដ៏រស់នោះ ដោយព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា “បើអ្នកណាស្រេក ចូរឲ្យអ្នកនោះមកឯខ្ញុំ ហើយផឹកចុះ”។ “អ្នកណាដែលជឿដល់ខ្ញុំ នោះនឹងមានទន្លេទឹករស់ហូរចេញពីពោះខ្លួនមក ដូចជាគម្ពីរសំដែងហើយ”។ តែសេចក្តីនេះ គឺទ្រង់មានព្រះបន្ទូលពីព្រះវិញ្ញាណ ដែលអស់អ្នកជឿដល់ទ្រង់នឹងត្រូវទទួល…
ព្រះយេស៊ូវ និងរឿងដែលធំ
មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំម្នាក់ ដែលមានចិត្តសប្បុរស បានស្ម័គ្រចិត្តមើលកូនឲ្យខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំ និងភរិយាខ្ញុំអាចចេញទៅចំណាយពេលដ៏រ៉ូមែនទិកតែពីរនាក់ នៅក្រៅផ្ទះ។ គាត់ក៏បានឲ្យយោបល់ថា យើងគួរតែទៅកន្លែងដែលយើងចូលចិត្ត។ ដោយសារយើងជាមនុស្សដែលចូលចិត្តធ្វើអ្វីៗ ដោយផ្អែកទៅលើការពិតជាក់ស្តែង យើងក៏បានសម្រេចចិត្តទៅទិញគ្រឿងទេស។ ពេលយើងត្រឡប់ទៅមកវិញ មិត្តភក្តិរបស់យើងក៏បានឃើញយើងយួរគ្រឿងទេសជាច្រើនថង់ គាត់ក៏បានសួរយើងថា ហេតុអ្វីបានជាយើងមិនបានធ្វើអ្វីមួយដែលពិសេស? យើងក៏បានប្រាប់គាត់ថា ការដែលគូរស្នេហ៍ចេញទៅចំណាយពេលតែពីរនាក់ គឺជាបទពិសោធន៍ដ៏ពិសេស ដោយសារពួកគេបាននៅក្បែរគ្នា តែការអ្វីដែលពួកគេធ្វើជាមួយគ្នា មិនសូវធ្វើឲ្យបទពិសោធន៍នោះពិសេសប៉ុន្មានទេ។
មានកណ្ឌគម្ពីរតិចណាស់ដែលមិនបានដកស្រង់ពាក្យពេចន៍ដែលព្រះទ្រង់មានបន្ទូលដោយផ្ទាល់ ឬចែងអំពីអ្វីដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើដោយផ្ទាល់។ កណ្ឌគម្ពីរនាងរស់ស្ថិតក្នុងចំណោមកណ្ឌគម្ពីរទំាងនេះឯង ហើយក៏ហាក់ដូចជាមានភាពសាមញ្ញគួរសម។ ហេតុនេះហើយបានជាអ្នកខ្លះបានចាត់ទុកកណ្ឌគម្ពីរនេះ ជារឿងស្នេហាដែលបានធ្វើឲ្យអ្នកអានប៉ះពាល់ចិត្ត គឺរឿងរបស់មនុស្សពីរនាក់ ដែលចាប់ផ្តើមទំនាក់ទំនងស្នេហាជាមួយគ្នា។
ប៉ុន្តែ តាមពិត កណ្ឌគម្ពីរនាងរស់ មិនសាមញ្ញដូចគេគិតនោះឡើយ។ នៅក្នុងជំពូកចុងក្រោយនៃកណ្ឌនាងរស់ យើងឃើញថា បន្ទាប់ពីនាងរស់ និងលោកបូអូសបានរៀបការហើយ ពួកគេក៏បង្កើតបានកូនប្រុសម្នាក់ឈ្មោះ អូបិឌ ដែលជាជីតារបស់ស្តេចដាវីឌ(៤:១៧)។ ហើយតាមបទគម្ពីរម៉ាថាយ ១:១ យើងឃើញថា ព្រះយេស៊ូវបានប្រសូត្រ នៅក្នុងវង្សត្រកូលរបស់ស្តេចដាវីឌ។ ក្រោយមក ព្រះយេស៊ូវក៏បានធ្វើឲ្យរឿងស្នេហាដ៏សាមញ្ញរបស់លោកបូអូស និងនាងរស់ កាន់តែមានន័យ ហើយព្រះអង្គក៏បានបើកបង្ហាញផែនការ និងបំណងព្រះទ័យដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ ដែលទ្រង់មានសម្រាប់មនុស្សជាតិ។
ជាញឹកញាប់ យើងក៏មានទស្សនៈដូចនេះ ចំពោះខ្លួនយើងផងដែរ ពោលគឺយើងគិតថា យើងគ្រាន់តែជាមនុស្សធម្មតា និងមិនអាចសម្រេចគោលបំណងដ៏ពិសេសអ្វីឡើយ។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលយើងគិតអំពីខ្លួនយើង…